De Roestcomponist - kunst met een korrel roest
Ik ben de roestcomponist. Ik werk met metaal, tijd en verbeelding. Roest is voor mij geen verval, maar een levend materiaal dat verhalen vertelt. Elk kunstwerk ontstaat uit contrast: hard staal, zachte vormen, vergankelijkheid en kracht.
Ik componeer met roest — rauw, eerlijk en altijd uniek.
The Circle of Life – een kunstwerk over wie we zijn
In het hart van dit werk bevindt zich een spiraalvormige structuur: de DNA-streng die we allemaal delen. Het symboliseert onze gedeelde oorsprong, ons mens-zijn.
Maar uit elk hoofd in het kunstwerk ontspringt een unieke DNA-streng – een visuele representatie van het feit dat we allemaal ons eigen genetisch profiel meedragen.
Toch is DNA slechts het begin. Waar je geboren bent, wie je opvoedt, welke kansen en tegenslagen je pad kruisen – alles vormt wie je wordt. Dit kunstwerk herinnert ons eraan dat hoewel we het leven meekrijgen via onze genen, het onze keuzes zijn die bepalen wat we ermee doen.
The Circle of Life toont hoe natuur en nurture (wat je leert en ervaart → opvoeding, cultuur, omgeving, onderwijs, vrienden, gebeurtenissen in je leven) samenkomen in ieder menselijk bestaan. We dragen het leven in ons, maar we vormen het zelf.
Het maakproces van “The Circle of Life”
-
Het idee ontstaat
Alles begint met een gedachte: hoe ons DNA, onze opvoeding en het leven samen bepalen wie we worden. Dit concept vormde de basis voor het ontwerp: een centrale DNA-streng, omgeven door hoofden met elk een eigen uitloper van DNA – symbool voor ieders unieke levenspad. -
Constructie en lassen
Met hulp van Mark werd het idee omgezet in staal. De losse onderdelen – hoofden, spiralen, staanders – zijn zorgvuldig gepositioneerd en vakkundig aan elkaar gelast om een stevig, maar open geheel te vormen. -
Schuren en schoonmaken
Na het lassen is elk onderdeel zorgvuldig geschuurd om bramen, roest en vuil te verwijderen. Dit zorgt voor een glad oppervlak en een goede hechting van de volgende lagen. -
Primer aanbrengen
Om het metaal te beschermen én om de roestreactie te kunnen sturen, is het hele kunstwerk behandeld met een primerlaag. Deze laag zorgt ook voor een egale basis. -
IJzerverf – eerste laag
Vervolgens is een speciale verf met echte ijzerdeeltjes aangebracht. Deze verf vormt de basis voor het roestproces en geeft het werk zijn levendige, veranderlijke karakter. -
IJzerverf – tweede laag
Na droging is een tweede laag aangebracht om het effect te verdiepen en te zorgen dat het volledige oppervlak goed reageert op de oxidatie. -
Roestreactie opwekken
Tot slot is het kunstwerk tweemaal behandeld met een mengsel van azijn en zout. Deze combinatie versnelt de oxidatie van de ijzerdeeltjes. Daarna wordt het werk buiten geplaatst, waar de roest verder zijn werk doet – een natuurlijk proces dat het kunstwerk elke dag iets laat veranderen.
Het leven als puzzel – de wensschaal
In deze roestige metalen schaal liggen hoofden. Elk hoofd is omringd door puzzelstukjes – want het leven is één grote puzzel. Niet alles past meteen. Niet alles is duidelijk. Maar stuk voor stuk vormen onze gedachten, keuzes en herinneringen een geheel.
Verschillende hoofden bevatten een wens, speciaal geschreven voor de bezoeker die deze mag vinden. De wens is persoonlijk en bedoeld als kleine vonk – om je iets mee te geven, iets te overdenken, iets los te maken.
🖊 Naast de schaal liggen briefjes en een pen.
Als je een wens uit een hoofd haalt, laat dan ook iets achter. Schrijf jouw wens op – voor een ander, voor de wereld, voor wie het nodig heeft – en plaats hem in een leeg hoofd. Zo blijft de cirkel in beweging.
Waarom de wensen?
Omdat we allemaal onderweg zijn in onze eigen puzzel. Soms hebben we een zetje nodig, een gedachte van iemand anders. Iets onverwachts. Een wens kan troost geven, een richting aanreiken, of gewoon een glimlach oproepen.
En door er zelf één achter te laten, help je iemand anders weer een stukje verder. Geven en ontvangen, zonder elkaar te kennen – maar wel verbonden.
Het maakproces van de wensschaal
De basis van dit werk begon eenvoudig: een oude metalen schaal, gevonden op een rommelmarkt. Vergankelijk, gebruikt – en precies goed als fundament voor een kunstwerk over dromen, puzzels en verbinding.
De schaal werd aan de binnenzijde bekleed met zilverpapier, als symbolische onderlaag voor het denken en het innerlijke licht. Vervolgens werden proppen zilverpapier speels verdeeld over de bodem – een chaotisch patroon, net als de grillige onderlagen van ons bewustzijn.
Daarop werden de hoofden zorgvuldig gepositioneerd. Elk hoofd kreeg een eigen plek, in evenwicht met de rest. De openingen bleven toegankelijk voor wensen. Rond de hoofden werden kleine puzzelstukjes aangebracht – als beeld van het leven dat we stukje voor stukje in elkaar proberen te passen.
Om het geheel stevig te maken én de vorm definitief vast te leggen, werd de schaal vervolgens gevuld met heldere giethars. Dit gaf het werk gewicht en stabiliteit. samenvloeien.
Als laatste stap kreeg de schaal een roestbehandeling – een langzaam, gecontroleerd proces waarbij het metaal zijn verweerde, warme uitstraling kreeg. De roest symboliseert tijd, ervaring en vergankelijkheid. Het maakt van de schaal een levend voorwerp, dat blijft veranderen en spreken.
Blue awereness -
Dichterbij – een interactief kunstwerk dat pas spreekt als jij nadert
Op het eerste gezicht lijkt het stil. Misschien zelfs gesloten. Een stille vorm, met een mond die niets zegt.
Maar wie durft dichterbij te komen, wie de stap zet om te naderen, krijgt antwoord: plotseling spuit het kunstwerk water – onverwacht, levend, reagerend. Het werk komt tot leven door jouw aanwezigheid.
"Dichterbij" is meer dan een fontein. Het is een uitnodiging.
Het verbeeldt hoe contact pas ontstaat als je de eerste beweging maakt. Hoe het leven, mensen, kansen – pas reageren als jij er open voor staat. Het vraagt moed om te naderen. En nieuwsgierigheid. Maar wie dat doet, wordt beloond.
Het water is een symbool van stroming, zuivering, verrassing en verbinding. En het feit dat het pas stroomt als jíj komt, maakt duidelijk: kunst is geen object. Het is een ontmoeting.
Dichterbij – een interactief kunstwerk dat pas spreekt als jij nadert
Op het eerste gezicht lijkt het stil. Misschien zelfs gesloten. Een stille vorm, met een mond die niets zegt.
Maar wie durft dichterbij te komen, wie de stap zet om te naderen, krijgt antwoord: plotseling spuit het kunstwerk water – onverwacht, levend, reagerend. Het werk komt tot leven door jouw aanwezigheid.
"Dichterbij" is meer dan een fontein. Het is een uitnodiging.
Het verbeeldt hoe contact pas ontstaat als je de eerste beweging maakt. Hoe het leven, mensen, kansen – pas reageren als jij er open voor staat. Het vraagt moed om te naderen. En nieuwsgierigheid. Maar wie dat doet, wordt beloond.
Het water is een symbool van stroming, zuivering, verrassing en verbinding. En het feit dat het pas stroomt als jíj komt, maakt duidelijk: kunst is geen object. Het is een ontmoeting.
“Bril-jant Geluk” – over hoofden, hoefijzers en zielsreflecties
In dit werk hangen hoofden aan roestige hoefijzers. Ogenschijnlijk zwaar van metaal, maar geladen met iets dat dieper reikt dan gewicht: een innerlijke wereld.
Ieder hoofd bevat een klein spiegeltje. Niet om jezelf oppervlakkig in te bewonderen – maar om even, heel even, in de ziel van een ander te kijken. Wat zie je daar? Twijfel? Kracht? Verwarring? Hoop? Misschien zie je ook iets van jezelf.
De hoefijzers – eeuwenoud symbool van geluk – verbinden de hoofden. Ze dragen hen, beschermen hen, maar ze beperken hen ook. Want wat is geluk? Wat dragen we met ons mee, en wat laten we los?
De hoofden lijken gevangen, maar zijn open. Stil, maar sprekend. Elk een verhaal. Elk een spiegel.
En pas wanneer jij als kijker door het spiegeltje durft te kijken, wordt het werk écht compleet. Dan ontstaat er iets tussen kunst en mens, tussen buitenkant en binnenwereld.
Dit is geen werk om naar te kijken. Het is een werk om in te kijken. En misschien... om iets in jezelf te ontdekken dat je vergat.
Het maakproces van “Bril-jant Geluk”
Voor dit werk begon alles bij de oud-ijzerboer, waar tussen het schroot de eerste tekenen van betekenis lagen: verweerde hoefijzers, stukjes metaal, sporen van een eerder leven. Elk hoefijzer werd met zorg gekozen – niet alleen om zijn vorm, maar om zijn symboliek: geluk dat gedragen is, en opnieuw gedragen mag worden.
Vervolgens werd een compositie opgebouwd waarin de hoefijzers niet zomaar hangen, maar geluk lijken te dragen of te verbinden. Een zorgvuldig spel van balans, richting en betekenis.
De roestige hoofden werden hieraan toegevoegd – expressief, stil en open. Elk hoofd werd op zijn plek vastgezet, in relatie tot de hoefijzers, alsof ze hun gewicht samen dragen. Alsof geluk en identiteit verweven zijn.
Daarna is het gehele werk verroest, in lagen en in tijd. De roest verbindt oud en nieuw, leven en verval, verleden en heden. Het metaal kreeg een huid vol diepte, vol verhalen.
Als laatste werden de kleine spiegeltjes in de hoofden geplaatst. Niet opvallend, maar wel aanwezig – als verborgen vensters naar binnen. Door deze spiegels kan de kijker niet alleen naar het kunstwerk kijken, maar er ook ín. In de hoofden. In de ziel. Misschien zelfs in zichzelf.