De Roestcomponist
Waar roest ademt en materie tot leven komt
De Roestcomponist. Dit leek me wel een mooie naam voor wat ik doe. Ik componeer allerlei materialen bij elkaar. Bedenkt een creatie en nadat alles aan elkaar gelast is maar ik alle voorwerpen roestig. Vaak wel vanuit een gedachte. Deze gedachte kan je terugvinden bij ieder kunstwerk hieronder.
In elk werk zoek ik naar de balans tussen verval en bezieling, tussen mens en materie. Roest is voor mij geen einde, maar een begin: een huid die verhalen draagt.
Met mijn installaties en sculpturen wil ik als de Roestcomponist de toeschouwer stil laten staan, aanraken en voelen dat zelfs in het verstilde iets leeft.
Circle of Live
In het hart van dit werk bevindt zich een spiraalvormige structuur: de DNA-streng die we allemaal delen. Het symboliseert onze gedeelde oorsprong, ons mens-zijn.
Maar uit elk hoofd in het kunstwerk ontspringt een unieke DNA-streng – een visuele representatie van het feit dat we allemaal ons **eigen genetisch profiel** meedragen.
Toch is DNA slechts het begin. Waar je geboren bent, wie je opvoedt, welke kansen en tegenslagen je pad kruisen – alles vormt wie je wordt. Dit kunstwerk herinnert ons eraan dat hoewel we het leven meekrijgen via onze genen, het onze keuzes zijn die bepalen wat we ermee doen.
Prijs op aanvraag!
Rusted Thoughts
Interactief kunstwerk. In deze roestige metalen schaal liggen hoofden. Elk hoofd is omringd door puzzelstukjes – want het leven is één grote puzzel. Niet alles past meteen. Niet alles is duidelijk. Maar stuk voor stuk vormen onze gedachten, keuzes en herinneringen een geheel.
Prijs op aanvraag!
Aqua Anima
Dichterbij – een interactief kunstwerk dat pas spreekt als jij nadert
Wat blijft, als alles roest?
Aqua Anima is een rauw en poëtisch interactief kunstwerk over de schoonheid van het tijdelijke. De gezichten, ooit helder en krachtig, dragen nu de sporen van oxidatie. Roest wordt hier geen einde, maar een taal – een zichtbaar verstrijken van tijd, als herinnering aan de kwetsbaarheid van ons bestaan.
Prijs op aanvraag!
Bril-jant geluk
Over hoofden, hoefijzers en zielsreflecties
In dit interactief kunstwerk hangen hoofden aan roestige hoefijzers. Ogenschijnlijk zwaar van metaal, maar geladen met iets dat dieper reikt dan gewicht: een innerlijke wereld.
Prijs op aanvraag!
Kleinere werken van de Roestcomponist
De Roestcomponist creëert kunstwerken die hun plek vinden in openbare gebouwen én in de collecties van kunstverzamelaars. Maar kunst moet voor iedereen toegankelijk blijven. Daarom maakt De Roestcomponist ook een serie beelden die recht uit het hart komen, betaalbaar, bijzonder en geschikt zijn voor elke portemonnee. Deze vind u hieronder.
De Verzorgende
De Verzorgende draagt niet alleen zijn leven, maar ook de lasten en het welzijn van anderen. Zijn hoofd is open, niet om leeg te raken, maar om te geven: gedachten, liefde, steun.
De steen onder hem is stevig, maar niet voor zichzelf alleen – hij biedt plaats en fundament voor wie nabij is. Het roestige golfplaat achter hem buigt beschermend naar voren, als vleugels die omarmen.
Uit zijn open hoofd vloeien geen harde lijnen, maar zachte, neerwaartse krullen – als handen die reiken en koesteren. De roest loopt langs de steen, maar in zijn sporen groeit warmte en zorg.
De Verzorgende herinnert ons eraan dat er kracht schuilt in zachtheid. Dat zorgen niet betekent dat je minder wordt, maar dat je meer wordt door wat je deelt.
De Verzorgende laat zien dat zorg en bescherming de wereld zachter maken, zelfs wanneer de materialen en omstandigheden hard en ongenaakbaar zijn.
-Zet zachtheid om in kracht.
-Vleugelachtige vormen van golfplaat, gebogen naar voren als armen die omhelzen.
-Herinnering: zorgen voor anderen geeft zin en warmte aan ons bestaan.
De Filosoof
De Filosoof staat niet vast in tijd of plaats. Hij ziet roest niet als verval, maar als het bewijs dat er geleefd is. De steen onder hem is de aarde, onverwoestbaar en stil, terwijl het roestige golfplaat achter hem fluistert over de vergankelijkheid van alle wat wij bouwen.
Zijn open hoofd vangt gedachten zoals de regen druppels vangt: sommige glijden weg, andere laten sporen achter. Het roest dat van hem afstroomt, markeert zelfs de steen - want gedachten hebben invloed, zelfs op het mest onwrikbare.
De filosoof leert ons dat roest en steen, verval en eeuwigheid, hand in hand kunnen bestaan. Hij vraagt geen antwoorden, alleen nieuwe vragen.
- Ziet roest niet als verval, maar als betekenis.
- Golfplaat buigt beschermend, hoofd in stilte en bezinning.
- Herinnering: alles is tijdelijk, maar in die vergankelijkheid ligt wijsheid.
Niet vastroesten
In dit werk ontmoeten steen, ijzer en mens elkaar.
De steen roest niet — hij draagt zijn littekens zonder te veranderen. Het ijzer roest — het laat de tand des tijds zichtbaar worden. En de mens? Die kan vanbinnen vastroesten. Niet door regen of wind, maar door gedachten die blijven hangen.
Het open hoofd herinnert ons eraan dat er altijd ruimte moet zijn voor nieuwe ideeën, frisse lucht, en verandering. Laat je gedachten stromen, laat het licht binnen, en blijf in beweging. Want wie zijn geest sluit, roest vanbinnen.
Oplossing: Zet je geest open. Zoek nieuwe invalshoeken. Praat. Luister. Adem. Zoals het roestige metaal ooit glans had, kan ook een geest weer glanzen — zolang hij blijft ademen.
Symboliek in materiaalkeuze
Steen: vasthoudend, onveranderlijk
Roestig metaal: vergankelijkheid, invloed van tijd en omgeving
Open hoofd: kwetsbaarheid, vernieuwing, mentale vrijheid
De Veertiger
De Veertiger kijkt zowel terug als vooruit. In zijn open hoofd liggen herinneringen als roestlagen: elk vlekje een verhaal, elke kras een les. De steen onder hem is stevig – gebouwd op de keuzes die hij tot nu toe maakte – maar het roestige golfplaat achter hem buigt zich in twee richtingen: één kant naar het verleden, de andere naar de toekomst.
De Veertiger weet dat het verleden hem gevormd heeft, maar niet vastlegt. Hij kan, als hij wil, zijn leven nog een nieuwe wending geven. In zijn blik zit zowel dankbaarheid voor wat was als nieuwsgierigheid naar wat nog komt.
Hij herinnert ons eraan dat het nooit te laat is om te veranderen – dat zelfs een roestige vorm opnieuw kan glanzen in een ander licht.
-Kijkt terug én vooruit.
-Het golfplaat buigt in twee richtingen, als wegen die nog openstaan.
-Herinnering: midden in het leven is er keuzevrijheid om een nieuwe richting te nemen.
Het Kind
Het Kind kijkt niet terug, maar vooruit. Zijn geest staat helemaal open en wacht om gevuld te worden met verhalen, inzichten en dromen. Er kleeft nog geen roest van het verleden aan hem; hij rust op de vaste steen van een stevig begin.
Het roestige golfplaat achter hem voelt niet zwaar, maar lijkt op een horizon – golvend en uitnodigend, alsof de wereld zich voor hem ontvouwt. Het roest dat hier en daar tegen de steen kleurt, lijkt op de eerste sporen van de avonturen die nog komen.
Het Kind herinnert ons eraan dat elke dag kan voelen als een eerste stap. Dat alles mogelijk blijft, zolang je durft te kijken, te ontdekken en te dromen.
De Oudere
De Oudere – Bewaker van het Verleden
De Oudere richt zijn blik niet langer op verre toekomsten, maar koestert het landschap dat achter hem ligt. Zijn hoofd, verruimd door jaren en ervaringen, is gevuld met herinneringen – soms scherp en levend, soms verweerd als roest die zich hecht aan staal.
De steen onder hem is zwaar en onverzettelijk, gevormd door een leven vol keuzes en gebeurtenissen. Het golfplaat achter hem buigt volledig terug, als een schild dat het verleden beschermt. De roest stroomt rustig naar beneden, alsof herinneringen langzaam vervagen, maar nooit helemaal verdwijnen.
De Oudere herinnert ons eraan dat ook wie terugkijkt licht kan brengen – door verhalen te delen, wijsheid te bewaren en anderen te laten leren van de sporen die de tijd heeft achtergelaten.
Hij kijkt vooral achterom, om herinneringen en wijsheid te koesteren.
Het golfplaat buigt terug, de horizon gevuld met verleden.
Herinnering: wat we waren, vormt wie we zijn.
De essentie van mijn roestkunst
Als De Roestcomponist werk ik niet slechts met materialen; ik werk met tijd. Roest is voor mij het zichtbare ritme van vergankelijkheid, een huid die iedere dag een fractie verandert en daardoor haar eigen verhaal blijft herschrijven. Waar anderen roest zien als verval, zie ik een proces dat juist leven openbaart: een langzaam dansende interactie tussen zuurstof, metaal en herinnering. Roest maakt zichtbaar wat anders verborgen zou blijven — het geeft stem aan stilte.
Mijn kunst ontstaat nooit vanuit één enkel object. Ik componeer. Ik verzamel materialen met een verleden: onderdelen die ooit functioneel waren, voorwerpen die ergens hebben gediend, metalen die hier en daar de eerste tekenen van erosie tonen. In mijn atelier leg ik ze naast elkaar, keer ze om, draai ze, verbind ze, tot er een nieuw geheel ontstaat dat groter is dan de som der delen. Elk element draagt zijn eigen melodie, maar pas samen vormen ze een harmonie. Een harmonie van structuur, emotie en vergankelijkheid.
Zodra de vorm staat, begint het tweede deel van het proces: het roesten. Ik laat het metaal niet zomaar corroderen; ik stuur het, vertraag het, versnel het, geef het richting. Net zoals een componist subtiel het tempo kiest, de stilte laat vallen of het crescendo laat groeien, zo kies ik bewust de plekken waar de roest meer mag spreken en de plekken waar het zich juist moet terughouden. Hierdoor ontstaan oppervlakken die zacht lijken, bijna huidachtig, en andere die juist ruw, onvoorspelbaar en impulsief ogen. Roest wordt zo een taal — een die spreekt zonder woorden.
De gedachte achter elk werk verschilt, maar één thema loopt als een rode draad door mijn creaties: de ontmoeting tussen mens en materie. Mijn sculpturen en installaties herinneren ons eraan dat alles wat leeft ooit slijt, en alles wat slijt ooit geleefd heeft. Verval wordt vaak gezien als iets wat we moeten stoppen, verbergen of overwinnen. Maar wat als juist dat verval ons dichter bij de essentie brengt? Wat als roest ons uitnodigt om stil te staan en te voelen dat schoonheid niet altijd glanst, maar soms fluistert?
Mijn werken zijn geen decoratie maar ervaringen. Ik wil dat je kijkt, maar vooral dat je voelt. Dat je je even afvraagt wat er achter die verweerde huid schuilt. Dat je stilstaat bij je eigen lagen, je eigen tijd, je eigen momenten van verandering. Als je voor een van mijn werken staat, hoop ik dat je geraakt wordt door iets wat niet precies te benoemen is — een herinnering, een gedachte, een stilte.
Als De Roestcomponist probeer ik niet alleen objecten vorm te geven, maar ook ruimte te maken voor reflectie. Elk werk is een uitnodiging om even te vertragen en te ontdekken dat ook in het meest verstilde oppervlak nog altijd beweging leeft. Roest is dan geen einde, maar een stille, warme adem van het begin.