De Roestcomponist

1. Het idee ontstaat
   Alles begint met een gedachte: hoe ons DNA, onze opvoeding en het leven samen bepalen wie we worden. Dit concept vormde de basis voor het ontwerp: een centrale DNA-streng, omgeven door hoofden met elk een eigen uitloper van DNA – symbool voor ieders unieke levenspad.

2. Constructie en lassen
   Met hulp van Mark werd het idee omgezet in staal. De losse onderdelen – hoofden, spiralen, staanders – zijn zorgvuldig gepositioneerd en vakkundig aan elkaar gelast om een stevig, maar open geheel te vormen.

3. Schuren en schoonmaken
   Na het lassen is elk onderdeel zorgvuldig geschuurd om bramen, roest en vuil te verwijderen. Dit zorgt voor een glad oppervlak en een goede hechting van de volgende lagen.

4. Primer aanbrengen
   Om het metaal te beschermen én om de roestreactie te kunnen sturen, is het hele kunstwerk behandeld met een primerlaag. Deze laag zorgt ook voor een egale basis.

5. IJzerverf – eerste laag
   Vervolgens is een speciale verf met echte ijzerdeeltjes aangebracht. Deze verf vormt de basis voor het roestproces en geeft het werk zijn levendige, veranderlijke karakter.

6. IJzerverf – tweede laag
   Na droging is een tweede laag aangebracht om het effect te verdiepen en te zorgen dat het volledige oppervlak goed reageert op de oxidatie.

7. Roestreactie opwekken
   Tot slot is het kunstwerk tweemaal behandeld met een mengsel van azijn en zout. Deze combinatie versnelt de oxidatie van de ijzerdeeltjes. Daarna wordt het werk buiten geplaatst, waar de roest verder zijn werk doet – een natuurlijk proces dat het kunstwerk elke dag iets laat veranderen.

1. De basis van dit werk begon eenvoudig: een oude metalen schaal, gevonden op een rommelmarkt. Vergankelijk, gebruikt – en precies goed als fundament voor een kunstwerk over dromen, puzzels en verbinding.

2. De schaal werd aan de binnenzijde bekleed met zilverpapier, als symbolische onderlaag voor het denken en het innerlijke licht. Vervolgens werden proppen zilverpapier speels verdeeld over de bodem – een chaotisch patroon, net als de grillige onderlagen van ons bewustzijn.

3. Daarop werden de hoofden zorgvuldig gepositioneerd. Elk hoofd kreeg een eigen plek, in evenwicht met de rest. De openingen bleven toegankelijk voor wensen.

4. Rond de hoofden werden kleine puzzelstukjes aangebracht – als beeld van het leven dat we stukje voor stukje in elkaar proberen te passen.

5. Om het geheel stevig te maken én de vorm definitief vast te leggen, werd de schaal vervolgens gevuld met heldere giethars. Dit gaf het werk gewicht en stabiliteit. samenvloeien.

6. Als laatste stap kreeg de schaal een roestbehandeling – een langzaam, gecontroleerd proces waarbij het metaal zijn verweerde, warme uitstraling kreeg. De roest symboliseert tijd, ervaring en vergankelijkheid. Het maakt van de schaal een levend voorwerp, dat blijft veranderen en spreken.

Op het eerste gezicht lijkt het stil. Misschien zelfs gesloten. Een stille vorm, met een mond die niets zegt.

Maar wie durft dichterbij te komen, wie de stap zet om te naderen, krijgt antwoord: plotseling spuit het kunstwerk water – onverwacht, levend, reagerend. Het werk komt tot leven door jouw aanwezigheid.

Aqua Anmima is meer dan een fontein. Het is een uitnodiging.
Het verbeeldt hoe contact pas ontstaat als je de eerste beweging maakt. Hoe het leven, mensen, kansen – pas reageren als jij er open voor staat. Het vraagt moed om te naderen. En nieuwsgierigheid. Maar wie dat doet, wordt beloond.

Het water is een symbool van stroming, zuivering, verrassing en verbinding. En het feit dat het pas stroomt als jij komt, maakt duidelijk: kunst is geen object. Het is een ontmoeting.